Zoooooooooveeel verdriet vandaag.
Verdriet dat werd getriggerd door de punten rond mijn heupgewrichten die de osteopaat vakkundig aanraakte.
De plekken die beurs aanvoelden als ik erover wreef maar veranderden in scherpe messteken van zodra hij er druk op zette.
Onbewust opgebouwde spanning die werd opgebouwd en eindelijk terug mocht lossen.
De tranen lijken echter besloten te hebben het niet enkel bij die sessie te laten.
Ze liggen te loeren achter mijn ooghoeken, stilzwijgend zoekend naar excuses om verder te mogen vloeien.
Vloeien om het pubermeisje dat deze week geheel onverwacht haar mama verloor en haar partner die verweesd achterblijft.
Vloeien om de broer en zus die even koppig zijn om de eerste stap te zetten in hun gebakkelei als ze koppig zijn om toe te geven hoe hard ze elkaar missen.
Vloeien om het beeld van het Syrische kindje dat zijn vader verloor en getroost werd met een nieuwe winterjas.
Vloeien om die vriendin die langzaam wordt versplinterd door een ongezonde relatie.
Vloeien om de kloof tussen kleine drama's die groot lijken en grote drama's die niet klein te krijgen zijn.
Je thema nu is water zei mijn osteopaat bij het afscheid.
Zoveel is inmiddels duidelijk…