Zou ik anders naar de liefde hebben gekeken,
als Sneeuwwitje een polyamoureuze relatie had gehad met de 7 dwergen?
Ik vraag het me wel eens af.
Vandaag misschien meer dan ooit.
Nu ik de liefde in alle mogelijke variaties en gradaties heb mogen kennen en verkennen.
Van verliefdheid tot lust, van contextuele bevlieging tot diepe zielsherkenning.
Nu de relaties rondom me lijken af te brokkelen als Magnum ijsjes in een blakende zomerzon
Nu mensen van wie ik nooit had gedacht dat zij…
Ook zij.
Zou ik minder van de liefde hebben verwacht,
als Prince Charming niet met één maar drie muiltjes had geleurd, voor elke zus een perfect fit?
Als mijn hoofd niet werd volgepropt met prinsen die draken versloegen voor die ene grote liefde?
Als ‘de ware’, ‘haar droomprins’ en ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ het kinderstukje van mijn brein niet gegijzeld hielden in een toren van ivoor?
Het is niet dat ik niet nuchter genoeg ben om te bevatten dat nagenoeg alles een houdbaarheidsdatum heeft.
Het is niet dat ik niet besef dat sommige mensen veranderen aan lichtsnelheid en anderen lijken stil te staan.
Het is niet dat niet aan de levende lijve heb ervaren dat een verhaal soms is uitverteld en de lessen werden geleerd.
Doch tegelijkertijd zit er ergens diep vanbinnen, een meisje dat nooit groot geworden is.
Eentje dat de draken en de rode vlaggen wel ziet maar ze niet altijd accepteert voor wat ze zijn.
Eentje dat niet slapend gaat liggen wachten op een prins maar evengoed niet zelf het doornenveld ingaat.
Maar ook eentje wiens hart ineenkrimpt bij elk potentieel dat eindigt voor het einde.
Ze kan alleen maar hopen
dat door haar verhaal te vertellen,
alle kleine kinderen verpakt in grote-mensen-lichamen,
terug durven geloven.