Eentje uit de oude doos (2017)
Een van de dingen waar ik het meest naar streef is om mijn dochter zo puur mogelijk te houden. In haar denken, haar voelen, haar bewegen, haar zelf-expressie… Haar binnen de grenzen van het mogelijke zo min mogelijk te conditioneren volgens mijn agenda maar gewoon bij haar te zijn, haar te laten voelen en van daaruit te laten leiden.
Ze is 4,5 inmiddels en een bron van levensenergie dus dat lukt aardig waar het onze kleine ‘luchtbel’ betreft. Maar soms zie ik er al de invloed van anderen in doorkomen. De collectieve conditionering zoals dat heet, de normen en waarden die heersen in de boze grote wereld, waar niet iedereen altijd even bewust en vanuit het hart in beweegt.
Onlangs kwam er een vriendinnetje spelen die een jaartje ouder is. Een jaartje ouder en, in dit geval, een beetje sneller qua reactievermogen, zo bleek toen ze samen een spelletje speelden.
Met een bedrukt gezicht kwam ze naar beneden: “X zegt dat ik niet gewonnen heb”. Het vriendinnetje antwoordde: ‘Maar ik heb gewonnen’, waarop mijn dochter antwoordde: ‘Maar ik ben tweede gewonnen’.
In dat moment smolt ik van liefde voor die kleine pruts die de dingen zo eenvoudig en waarachtig bracht. Wat als we allemaal winnaars zijn? Wat als het niet gaat om eerste eindigen maar om het plezier halen uit het avontuur dat leven heet? Om dat leven zo trouw mogelijk aan jezelf te leven zodat er geen nood is aan competitie of vergelijking? Gewoon, omdat dan elk verhaal werkelijk uniek is.
Ik geloof ten stelligste dat als we allemaal de hoofdrol zouden spelen in ons eigen verhaal, er geen verliezers zouden zijn. Overigens, wat betekent dat nu eigenlijk: verliezen? Wat ben je dan kwijt?
Misschien kunnen we die context ook een keer herbekijken en onszelf de vraag stellen: wat kan je winnen wanneer je verliest?
Great stuff to think about maar voor nu: ga even lekker spelen in je eigen spel en maak er iets moois van!
