Ik ben de middelste uit een gezin van 3 kinderen. Als ik mijn ouders hoor vertellen over mijn baby en peutertijd, vertellen ze steeds dat ik een moeilijk kind was: ik at weinig, huilde veel, was heel aanhankelijk aan mijn moeder en niet snel tevreden.
Vanaf het moment dat ik alleen kon lopen (wat volgens mijn ouders best laat was), kwam daar verandering in. Ik leerde al snel om de rol van het perfecte kind op me te nemen.
Om aandacht van mijn ouders te krijgen probeerde ik steeds mijn best te doen op alle vlakken. Ik probeerde om niet meer op een slechte manier op te vallen, en ging dus meer en meer binnen de lijntjes kleuren van het gezin, ik probeerde de zelfstandige te zijn door zo min mogelijk aandacht te vragen en zo min mogelijk hulp te vragen. En tegelijk deed ik op school zo goed mogelijk mijn best, haalde ik steeds goede resultaten zonder dat iemand me erbij hoefde te helpen, in de hoop om op deze manier aandacht van ze te krijgen.
Wanneer ik deze aandacht niet kreeg, geloofde ik dat ik niet goed genoeg mijn best gedaan had, en legde ik mijn lat steeds hoger.
Vanuit deze ervaring ben ik gaan geloven dat ik liefde enkel kan verdienen als ik maar goed genoeg mijn best doe. Alleen wanneer is goed, goed genoeg? Op welk moment heb ik genoeg mijn best gedaan om het te verdienen? Nooit!
Het heeft impact gehad op hoe ik als volwassene in het leven ben gaan staan.
Overal waar ik kom, denk ik dat ik me moet bewijzen om gezien te worden.
Overal waar ik kom, moet ik mezelf bewijzen om waardevol te zijn (of eerder waardevol te ‘doen’).
Overal waar ik kom, geef ik alles van mezelf, met vaak mijn eigen grenzen negerend tot gevolg. Voor heel lange tijd wist ik zelfs niet wat mijn grenzen waren.
En wanneer iemand me zijn liefde toont door het geven van aandacht, door er te zijn of door het geven van een compliment, reist onmiddellijk de vraag ‘Waaraan heb ik dit verdiend? Wat heb ik gedaan om deze aandacht te krijgen?’. In de hoop het te kunnen herhalen of nog beter te doen om opnieuw aandacht te krijgen.
Het is een patroon wat voor veel innerlijke onrust zorgt.
Gelukkig is het iets waarvan ik me sneller en sneller bewust ben.
Gelukkig is het iets wat ik sneller en sneller kan vangen en mezelf gemakkelijker gerust in kan stellen.
Gelukkig ben ik omgeven door mensen waarbij ik dit soort dingen kan delen zonder oordeel.
Oh, en misschien vertel je mij: ‘Je bent van waarde.’
Theoretisch gezien weet ik dat wel, nu nog omzetten in de praktijk. ;-)
Liefs Sarah