‘Mama, als ik deze kap over mijn hoofd trek, dan zitten mijn haren in de weg.’
‘Ja schat, wat wil je nu dat ik doe? Je haren afknippen?’
Het is maandagochtend. Mijn dochter moet naar school. De auto is ondergesneeuwd. We zijn wat later dan gepland. Ik zeul met drie tassen de trap af en mijn lichaam is onbewust in de stress geschoten.
Tot mijn snuggere 7-jarige antwoordt: ‘Ik mag dat toch gewoon zeggen.’
Ik val stil.
Alsof ik word wakker geschud uit de stressreactie die mij al in zijn greep had.
‘Sorry lief. Je mag dat inderdaad gewoon zeggen. Het spijt me dat ik zo reageerde. Ik dacht meteen dat ik iets moest oplossen en jij wilde dat gewoon tegen me zeggen.’
Ze steekt haar armen uit en we knuffelen even.
Vervolgens kus ik haar op haar hoofd en zeg: ‘En ik vind het heel erg knap van je dat je je uitspreekt en mij terecht wijst. Dank je wel, nu kan mama weer iets leren.’
Ze glimlacht breed en knuffelt me opnieuw.
We zetten onze weg verder. Een beetje rustiger. Een beetje lichter. Maar vooral terug verbonden.
En zo is er elke dag ruimte voor groei als zorggever.
Zo tonen onze kinderen ons elke dag hoe we beter kunnen doen. Beter kunnen zijn.
Met alle ruimte om het mis te hebben.
En het enige wat wij hoeven te doen, is aanwezig zijn om de lessen te leren.
Want perfecte ouders bestaan niet. En dat hoeft ook niet. Wees maar gewoon echt.