Ik heb er he-le-maal niks mee.
Begrijp me niet verkeerd.
Schoon dat de liefde wordt gevierd.
Graag zelfs.
Maar als ik naar de rij staar van identieke boeketten voor en achter mij,
vakkundig verpakt de dag ervoor,
door de extra ingeroepen mankrachten,
die worden betaald van de jaaromzet
die op 24 uur wordt gedraaid
bij de plaatselijke bloemist,
dan draait mijn maag gewoon een klein beetje om.
Verdeel die overvloed van vandaag
voor mij
maar gewoon in mini portietjes
over de 364 andere dagen.
Laat de liefde maar lekker stromen
in minuscule druppeltjes verspreid over een jaar.
Ragfijne draadjes trekken,
doorheen de simpele doch unieke gebaren van alledag.
Pluk me een bloem langs de weg,
deel me de laatste lepel van je dessert.
Kus me 's morgens vaarwel
alsof het de laatste keer is dat je me ziet.
Groet me 's avonds welkom
alsof ik een jaar ben weggeweest.
Momenten die nooit meer terugkomen.
Ogenblikken die niet kopieerbaar zijn.
Tijdsopnamen die niet kunnen worden verpakt.
Valentijn...
Vandaag even niet.