De afwasmachine wilde niet meer.
Ze had geen idee over het waarom.
Ze wachtte, drukte op alle knoppen, zette het systeem uit en dan weer aan.
Niets…
Zonder waarschuwing, zonder excuus, zonder reden.
Gedaan.
Haar hoofd sloeg meteen in scenariostand.
Nu moest ze weer op zoek naar een technieker. Waar ging ze die vinden?
Misschien moest ze er gewoon de handleiding bij nemen en werd het vanzelf wel duidelijk.
Of dokter Google consulteren?
Voor vanavond echter, hield ze het voor bekeken.
Ze kroop haar bed in en sliep een bodemloze slaap.
Sinds ruime tijd inmiddels recupererend van haar eigen powerknop die te lang onafgebroken aan had gestaan en de vele ladingen die ze properder had teruggegeven.
’s Morgens drukte ze nogmaals op de nodige knoppen.
Eerst een onheilspellende stilte, daarna een bijna onhoorbaar gegrom.
Het geluid zakte terug weg maar ze wachtte.
Geduldig.
Uitgerust.
En plots schoot de machine terug in gang.
Het inzicht liet niet lang op zich wachten.
Die machine draaide immers al jaren meerdere ladingen per dag.
Zonder klagen, zonder onderhoud.
En nu hij voor één keer besloot te rusten, kreeg hij meteen kritiek.
Wat als die machine, net als zij, slechts wat meer zachtheid en begrip nodig had om in balans te blijven?
Wat zorg en mildheid af en toe, om de ladingen waarmee hij dagelijks werd gevuld makkelijker te kunnen dragen?
Wat als haar eigen haperen slechts het resultaat was van het gebrek aan zout om oude restanten weg te schrapen en glansmiddel om de boel terug op te blinken?
Wat als ze haar eigen handleiding te lang had genegeerd?
Dat allemaal doorkruiste haar hoofd terwijl ze besefte dat zij niet eens een machine was…
Comments