‘Och je snapt er helemaal niets van’, riep het meisje boos uit. Ze kruiste haar armen voor haar borst en verborg haar natte ogen achter haar sluike haren.
‘Wat snap ik niet?’, vroeg de vrouw. ‘Ik heb iemand de belofte gedaan dat ik de boel hier verder zou leiden. Dat ik het recht zou houden. En dat doe ik. Zo goed als ik kan. Je wil niet weten hoeveel tijd ik hier al heb ingestoken!’. Ze schreeuwde haar laatste woorden bijna uit, dikke tranen biggelend over haar gezicht.
‘Maar toch niet ten koste van jezelf?!’, riep de vrouw nu bijna terug. ‘En toch niet voor iemand die niet eens meer naar je omkijkt?’ ‘Jawel!’ riep het meisje. ‘Want ik heb een belofte gedaan en ik houd me aan mijn beloftes’. Ze snikte nu onbedaarlijk.
‘Dat is een ontzettend mooie eigenschap dat je je aan je beloftes houdt, maar zie je dat jouw belofte op deze manier een negatieve impact heeft op je vriendschappen? Op jezelf?’, vroeg de vrouw. ‘Zie je hoeveel verdriet en pijn het je doet?’ ‘Dat kan me niet schelen. Ik heb niemand nodig!’, brieste het meisje, dat op twee dagen tijd al haar vriendinnen tegen zich in het harnas had gejaagd omwille van haar vastgebeten toewijding aan het project.
De vrouw ademde diep in. Ook haar emoties vochten zich nu een weg naar de oppervlakte. Ze ademde terug langzaam uit. ‘Dat mag je niet doen’, zei ze. ‘Je mag niet zoveel verantwoordelijkheid alleen gaan dragen en al zeker niet voor een ander op die manier. En het is niet waar dat het je niet kan schelen en dat je niemand nodig hebt. Dat is wat je zegt maar je woorden stemmen niet overeen met wat je voelt’. Het meisje draaide haar hoofd weg.
‘Neem het nu even aan van iemand die heel erg op jou leek toen ze zo oud was als jij en nu bijna vier keer zo oud is. Ik wi je de pijn besparen van het dragen van zoveel verantwoordelijkheid die niet van jou is. En ik had gewild dat ik toen iemand had die dat op deze manier tegen mij had gezegd. En neen, ik ga niet weg, hoe boos je ook op me bent. Ik blijf hier staan omdat jij dat waard bent. Omdat jij je eigen draagvlak verdient. Maar je moet het wel toelaten’.
De vrouw keerde die avond huiswaarts in het besef dat ze er klaar mee was, het draagvlak te zijn voor iedereen en de wereld. Het was tijd dat ze haar eigen draagvlak werd.
