De jongeman die zegt dat alles vanzelf naar hem toe komt vanop het spirituele niveau waarop hij ‘zit’, maar eigenlijk al tijden blut is.
Dat meisje met de magazinewaardige foto’s, die bij elke zorgvuldig opgekuiste en gefilterde social mediashot aan visibiliteit wint doch aan zelfvertrouwen verliest.
Die kerel met een levenslang abonnement op de gym, die zich met abs en pecs wapent tegen de pesterijen die hij onderging als kind.
De moeder die onophoudelijk over haar kind hoovert, daarmee het verdriet maskerend van zorgers die er voor haar nooit waren.
Die ene gast die meid na meid verslijt tijdens dronken cafénachten, in een onafgebroken verdringing van de ex die hem jaren geleden voor een ander verliet.
Dat koppel dat lustig experimenteert met erotische feesten allerlei, dat stiekem al lang op elkaar is uitgekeken maar bang is om alleen te zijn.
Die eenzame cowboy, op zijn uitgesleten plekje in het bruine café, met woorden die steken maar smelten als sneeuw voor een zachte aai over zijn hoofd.
De man die nooit genoeg lijkt te krijgen van de aandacht van vrouwen maar vruchteloos zoekend is naar de moederliefde die hem nooit werd gegund.
De drukke carrièrevrouw die haar mannetje placht te staan in de grote boze managementwereld, wiens moederhart breekt bij het verlaten van betraande gezichten veel te vroeg, of slapende gezichten veel te laat.
De man die de liefde voor zijn vriendin uitgebreid bejubelt op sociale media doch vooral om zijn ideale mannetjesego een boost van andere gebrushte wenkbrauwen te geven.
De vrouw die het jetset leven lijkt te leiden waar velen van dromen maar vanbinnen hunkert naar liefde die geen spotlights nodig heeft.
Maskers, acts, vermommingen… ze zijn overal. In alle verschijningsvormen en in grote getale.
Beschermingslagen die ons ervan weerhouden om ons écht te laten zien voor wie we zijn, of afleidingsmaneuvers zodat niemand, zelfs wij, niet hoeven te kijken, naar wat er écht in ons leeft.
Uit angst dat we niet goed genoeg zijn. Dat we niet aanvaard worden. Dat we er niet bij horen.
Dat we de pijn en het verdriet van het gemis van dat waar écht nood aan is, niet zullen kunnen verdragen.
Wat we niet lijken te beseffen, is dat we zo telkens weer, een stukje verder van onszelf verwijderd raken. Van wie we vanbinnen zijn, van dat waar we oprecht naar verlangen.
Dat we doorheen alles wat inauthentiek is, enkel en alleen onszelf meer schade berokkenen.
En zo wordt dat wat ons ooit kwetste in de buitenwereld plots een intern verhaal.
Zo wordt zelfsabotage geboren.
Als kind speelden we verstoppertje maar eigenlijk zijn we nooit echt gestopt…