De kunst van vragen stellen kan zorgen voor meer verbinding kan zorgen.
Wanneer je kind, een vriend(in), je partner, … met een probleem naar je toekomt, staan we vaak al klaar met een oplossing. Soms zelfs al voor hij/zij goed en wel uitgepraat is.
Onbewust geef je de ander mee ‘Ik denk dat jij het niet alleen kan, IK weet wat jij moet doen’. Dit kan ervoor zorgen dat je kind (of een ander persoon) steeds bij je zal terugkomen wanneer hij/zij een probleem heeft, want hij/zij is gaan geloven dat hij/zij het toch niet zelf kan oplossen. Vraag je nu eens af, wat zou er mogelijk worden als je in plaats daarvan de vraag zou stellen, wat hij/zij nodig heeft? Misschien hoeft er helemaal niets opgelost te worden.
Of misschien komt hij/zij met de perfecte oplossing die voor hem/haar werkt. Dat is nog zo iets, vaak denken we dat ONZE oplossing wel de beste is. We denken dat hetgeen voor ons werkt, automatisch ook voor een ander werkt. Alleen is dit vaak niet het geval.
Indien je toch wil meegeven wat voor jou heeft gewerkt (indien je al in een gelijkaardige situatie hebt gezeten of nog zit), kan je het volgende gebruiken ‘Wat voor mij werk(te) is … . Hoe voelt dit voor jou?’ En inderdaad daar heb je terug die open vraag.
Wanneer we écht met de ander willen verbinden, de ander zijn/haar perspectief écht willen leren kennen en de ander in zijn kracht laten; is het gebruik van vragen heel erg belangrijk. Bovendien is het belangrijk om daarbij open vragen te stellen. Niet een vraag waar ze slechts ja, nee, A of B op dienen te antwoorden.
Open vragen zorgen ervoor dat de ander bewust moet gaan kijken/nadenken. Het zorgt voor nieuwe ideeën en mogelijkheden. Het zorgt ervoor dat we gaan kijken voorbij hetgeen wat we al kennen.