Ik: ‘Fé, ik weet iets leuks. Ik ga een muzieknummer opzetten en ik ga je er iets bij vertellen. Jij moet je ogen dichtdoen en gewoon proberen te zien wat ik vertel.’ Fé: ‘Ok!’
(ik zet ‘Opus’ op van Eric Prydz)
Ik: ‘Je bent op een heel grote weide met allemaal mensen en de muziek begint heel langzaam. Hier en daar gaat er een hand de lucht in om te wuiven. Soms roept er iemand: ‘Woehoew!’ (de muziek begint te versnellen, mijn stem ook). Dan begint de muziek te versnellen. Mensen beginnen stilletjes te dansen. Ze bewegen als kabbelende golven op de zee. Grote zeepbellen worden in de lucht geblazen. Er zijn overal kleuren. En die kleuren beginnen allemaal door elkaar te bewegen. (de muziek versnelt, mijn stem wordt enthousiaster). De muziek gaat nog sneller en mensen beginnen sneller te bewegen. Sommige beginnen op en neer te springen. Er stappen mensen op hoge houten stelten door het volk. De mensen bewegen sneller en sneller door elkaar. Ze gaan dansen en springen en golven op en neer. De muziek gaat nog sneller. (muziek versnelt) De mensen lachen en roepen blij, ze wuiven naar elkaar. Een grote draak in felle kleuren beweegt over hun hoofden mee. Alles beweegt in grote golven op en neer. (muziek versnelt naar hoogtepunt en mijn stem begint bijna te roepen) Alle mensen zijn nu aan het springen en ze bewegen samen in grote golven en de muziek gaat naar zijn hoogtepunt. (ik roep) 3… 2… 1… BOEM !
Fé opent haar ogen en roept enthousiast: ‘Mama! Dat is een feestje!’
Ps: ik kreeg kippenvel tijdens het vertellen van het verhaal en net weer bij het schrijven van de tekst
