Traantjes vandaag na het oefenen van de Franse woordjes uit haar huiswerk.
Ik: ‘Wat is er lieverd? Waarom huil je?’
Fé: ‘Omdat ik fouten heb gemaakt’
Ik: ‘Moet je daarom huilen?’
Fé: ‘Omdat ik die woordjes al eens gelezen heb en ik ken die maar toch maak ik die nog fout’
Ik: ‘Mag ik je even uitleggen hoe je hersenen werken?’
Fé: ‘Ja’
Ik: ‘Het is niet omdat je 1 of 2 keer iets leest, dat je het dan ook meteen kent’
Ik neem een blad en tracht te tekenen hoe neuronen verbindingen maken en dat we dingen leren door te herhalen waardoor die verbindingen worden versterkt.
Ik: ‘Weet je dat je als peuter wel honderden keren op je poep bent gevallen voordat je leerde stappen. En nu zou je jezelf maar 1 of 2 kansen geven?
Weet je hoeveel kansen Edison, de man die de gloeilamp uitvond, zichzelf gaf?’
Fé schudt neen met haar hoofd.
Ik: ‘Ze zeggen wel 1000.’
Dat kan je trouwens ook geen fouten noemen. Dat waren pogingen om iets te leren. Net zoals jij nu pogingen aan het doen bent om iets nieuws te leren.
Ken je het Engelse woord ‘Fail’?
Fé knikt instemmend.
Ik: ‘Wel, dat kan je ook anders zien’
Ik schrijf ‘First Attempt In Learning’ en zeg: ‘Zie je, falen bestaat niet. Allez, doe nog maar eens een poging’
Even later, nadat ze haar correcties heeft gedaan.
Ik: ‘En, hoe ging het?
Fé: ‘Wel goed. Ik had maar een paar woordjes verkeerd’
Ik: ‘Zie je wel… En ben je nu een beetje blij met jezelf?’
Fé lacht een klein glimlachje: ‘Een beetje…’
