Fé: ‘Mama, ik moest vandaag voorlezen aan de jongere kinderen hé en ik had echt het moeilijkste kind.’ Ik: ‘Ah ja?’ Fé: ‘Dat was echt niet leuk. En ik snap het niet. De andere kinderen hadden het veel makkelijker. Waarom moest ik die net hebben?’ Ik: ‘Misschien omdat jij dat aan kan?’ Fé: ‘ Ik wil het niet aankunnen!’ Ik: ‘Dat betwijfel ik. Dan was je niet bij mij en papa geboren…’ (Knipoog) Ik: ‘Kijk, soms brengt het universum ons iets meer uitdagende situaties zodat we daardoor kunnen groeien en er iets uit kunnen leren. Wat denk je dat je hierdoor misschien kon leren?’ Fé: ‘Om in mijn kracht te blijven staan’ Ik: ‘Dat kan ja. Nog iets?’ Fé: ‘Ja, toen die echt niet meer aan het opletten was, ben ik ook gestopt met lezen.’ Ik: ‘Dus misschien heb je ook je grenzen leren aangeven?’ Fé knikt nadenkend.
