Als kind hoorde ik mijn moeder vaak zuchten tijdens het poetsen.
Tot we een poetsvrouw kregen.
Dat hielp tegen zuchten zo bleek.
Ik nam me alleszins van jongs af aan voor dat zuchten niet voor mij was.
Dus ik poetste niet.
Ik werkte liever dubbel zoveel uren in mijn eigen job dan dat ik een zwabber vastnam.
Doe bijna eender welke andere job liever,
dan dat ik de ramen zeem.
Het is niet dat ik me er te goed voor voel.
Het is gewoon niet mijn prioriteit.
Of anders gezegd: mijn tijd niet waard.
Ik ben dus dankbaar voor poetsers
Vrouwen, of mannen, aan wie ik dat stukje mag delegeren.
Voor wie dat werk -hoop ik dan ten zeerste- wél voldoening brengt.
Net zoals mijn job dat doet bij mij.
Ik heb sinds kort ook een nieuwe poetser,
na een behoorlijke resem one day stands.
Een Oekraïnse oudere dame.
Eentje met wie ik talen deel via Google Translate.
Nog zo’n hulpmiddel waar ik dankbaar voor ben.
In haar laatste berichtje gisteren liet ze weten dat ze ergens een vod was kwijtgeraakt
maar niet meer wist waar.
Tevens excuseerde ze zich voor het feit dat ze af en toe had moeten geeuwen tijdens het werk.
Ik weet niet of de vertaling correct was,
we moesten alleszins beide heel erg lachen.
Ik zei dat het allemaal ok was en hoopte stiekem
dat haar geeuwen geen zuchten was.
ps: Overigens de eerste keer in mijn leven dat ik me afvraag waarom het Assepoester is en niet Assepoetser. Of had die naam nu echt geen verdere betekenis?