Verkeerd begrepen worden.
Mijn Achilleshiel.
Het achtervolgt mij al mijn hele leven. Dat mensen mij verkeerd interpreteren. Mijn woorden niet altijd begrijpen zoals ik bedoel. Mijn intenties niet begrijpen. Mij niet zien voor wie ik écht ben.
Het blijft vooralsnog een gevoelig item voor me, waar ik diep hartzeer over kan voelen.
Iets waar ik al vaker mijn hoofd over heb gebroken.
Het was immers niet de nood om ergens bij te horen. Het was niet het graag gezien willen worden noch iets te willen bewijzen. Maar wat dan wel?
Ik denk dat het gaat over het gezien en begrepen worden in mijn essentie. In mijn intenties.
En ik merk dat zowel die essentie als die intentie aan sommige mensen voorbij lijkt te gaan.
Jawel, ik ben zo iemand die tegen haar ex zegt dat zijn Tinderprofiel nog op actief staat en dat hij dat beter kan verwijderen als hij zijn nieuwe relatie oprecht een kans wil geven.
Ik ben zo iemand die mensen nog gelooft op hun woord totdat hun acties anders bewijzen. Zelfs als ze dat woord al eens eerder hebben gebroken.
Ik ben zo iemand die blijft staan als je tegen mij tekeer gaat als een dolgedraaide derwisj, omdat ik weet dat het je pijn is die spreekt, niet jij.
Ik ben zo iemand die iets opruimt dat een ander net op de grond heeft gegooid, die je een euro geeft aan de kassa omdat je wat geld tekort komt.
Ik ben zo iemand die van kleins af aan weigerde mee te doen met moeder- en vaderdag omdat ik enkel wilde geven wanneer ik dat intrinsiek in mij voelde.
Ik ben zo iemand die alle lagen van de bevolking boeiend vind en tussen polariteiten danst, met 1 been in een asana en het andere stampend op de dansvloer.
Het zou me niet zo diep moeten raken dat ik niet altijd word 'begrepen' maar dat doet het soms wel.
Het zou me niet zo moeten raken dat mensen me in een hokje proberen steken of vinden dat ik me op een bepaalde manier zou moeten gedragen omdat ik coach en trainer ben, maar dat doet het soms wel.
Omdat ze de diepere ik niet snappen en zien, het totaalverhaal niet zien.
Want zo luidkeels extravert ik kan zijn, zo hartverscheurend introvert ben ik eveneens.
Zo sterk als ik sta in mijn kern, zo zacht en gevoelig is mijn hart.
De aanleiding tot dit schrijven is overigens mijn laatste post over polyamorie, die niet noodzakelijk landde zoals bedoeld.
Voor alle duidelijkheid (en nogmaals): ik heb niets tegen polyamorie, noch tegen eender welke andere relatievorm, zolang je maar bewust en respectvol met elkaar, jezelf en je omgeving omgaat en je het idee geen slechte naam geeft omdat je de werkelijke intentie er niet van begrijpt.
Ik weet voor mezelf dat ik op dit moment -vandaag- niet opensta voor polyamorie zoals het is bedoeld in zijn puurheid. Omdat ik simpelweg nog een aantal pijnstukken in mezelf aan het oplossen ben en mijn handen al vol heb aan mezelf. Ik voel m.a.w. waar ik vandaag sta en maak van daaruit mijn keuzes. Misschien sta ik er ooit wel voor open, misschien ook niet. Er is geen beslissen vanuit concepten of vanuit het hoofd, er is alleen kiezen voor de authenticiteit in het nu en een bewustzijn van mijn eigen gedrag en verantwoordelijkheid in die keuze.
Dat is voor mij identiek aan de Bijbel, de Koran, noem maar op. In essentie pure dingen met neutrale waarheden. Wat er vervolgens mee wordt gedaan is interpretatie, invulling, projectie, etc. en dat kan zowel positief als negatief uitdraaien.
En daar word ik plots terug gewezen op de essentie van mijn eigen pijn en verdriet.
Dat ik gewoon puur mezelf mag blijven zijn, los van de interpretaties van anderen.
Dat er altijd mensen zullen zijn die het niet snappen en dat dat ok is.
Dat niet iedereen openstaat voor de liefde die ik wil geven en dat ook dat ok is.
Dat er evengoed mensen gaan zien die van deze post vanalles gaan vinden en hem anders interpreteren dan hij is bedoeld.
Ik ben de vrouw die vijf keer op een dag naar dezelfde koffiemachine gaat terwijl ik de eerste keer niet lekker vond. Ik ga de tweede, de derde en de vierde keer opnieuw omdat ik het opnieuw een kans wil geven. En de vijfde keer pas ik de instellingen van de machine aan totdat het goed zit.
Sommigen vinden dat idioot. Sommigen naïef. Sommigen grappig. Sommigen snappen het.
En het is allemaal ok. Ik ben daar ok mee.
Nu mag ik nog ok zijn dat niet iedereen daar ok mee is en we zijn er :D