... tot jij er betekenis aan geeft.
Laat me dat even uitkleden. Alles wat we rond ons zien, statisch of in beweging, is een neutraal gegeven. Het krijgt pas kleur, vorm of waarde door de betekenis die wij eraan toekennen, met behulp van de bril waarmee wij ernaar kijken.
Stel, je bent aangetrokken tot iemand en die persoon stelt een vriendelijk gebaar naar jou. Omdat je zo graag wil dat hij/zij jou ook leuk vindt, wordt dat gebaar vrij snel (en doorgaans onbewust) geklasseerd in de categorie ‘geïnteresseerd’. En hoe steviger die bril op je neus verankerd zit, hoe minder je oog hebt voor het feit dat dat zogenaamde vriendelijke gebaar niet enkel naar jou wordt gesteld of misschien enkel vriendschappelijk is bedoeld. Je wil gewoon zo graag dat jouw waarheid waar is, dat je als het ware blind bent voor een andere waarheid.
De ware toedracht van iets kan pas duidelijk worden door een consistente herhaling ervan komende vanuit het onderwerp, niet vanuit de persoon die er naar kijkt. De ervarende mens is immers uiterst zelden in staat om neutraal observerend te zijn. De gemiddelde menselijke aardbewoner wordt gedreven door zijn instincten, zijn behoeften, zijn verlangens, zijn gedachten en zijn emoties… dewelke vervolgens worden geprojecteerd op de wereld rondom hem. Zo geeft hij zijn wereld vorm. Daarom ziet de wereld er ook anders uit voor ieder van ons en vinden wij het vaak zo moeilijk om een ander te begrijpen. Omdat we een andere bril dragen, omdat we andere waarden ‘belangrijk’ vinden en die vervolgens toekennen aan wat er rond ons gebeurt, daarmee blind geworden voor het feit dat datzelfde topic ook tig van keren anders kan worden ‘beleefd’. Zo sterk zijn we ervan overtuigd dat onze waarde, ‘de absolute waarheid' is.
Ik weet niet of iemand hier iets aan heeft. Ken er vooral niet teveel ‘waarde’ aan toe.
Het is in essentie niet meer dan ik die soms midden in de nacht of ’s morgens vroeg wakker word met woordendiarree en dan moet het eruit. Meestal heb ik geen idee waar het vandaan komt, mijn vingers tikken gewoon en ik laat ze doen. Mijn hoofd lijkt het leuk te vinden om dingen te bekijken, in te vraag stellen, te ontrafelen, ... Waarheden om en om te draaien als een Rubiks' kubus, teneinde alle verschillende facetten te belichten, alle mogelijkheden te hebben gecombineerd. Ik observeer het als een gedrag dat zichzelf frequent herhaalt. Meer is het niet.
photo credit: ©Austin Chan
Yorumlar