Het is niet altijd makkelijk hooggevoelig te zijn.
Laat staan als je daarbij de rol van mama en/of leerkracht draagt.
En voor je denkt dat ik de zieligaard ga uithangen onder het labeltje van hoogsensitiviteit.
Neen. Ik wilde dat het zo makkelijk was als me verstoppen achter een etiket.
Ik ben immers niet blij wanneer ik je vertel dat ik soms de haren uit mijn hoofd wil trekken omdat ik mijn dochter voor de zevenduizendste keer moet vragen om met haar mond dicht te eten.
Omdat het aanhoudende geluid van krakende chips en slurpende lippen mijn zenuwstelsel lijkt uit te wringen als een overrijpe citrusvrucht.
Ik ben niet blij wanneer ik na enkele uren voor een uitgelaten klas op vrijdagnamiddag de auto instap en mijn lijf spontaan begint te schokken in release.
Ik ben niet blij wanneer ik elke vezel in mijn lichaam moet bedwingen om de TV niet in te slaan als ik de opgefokte stemmetjes van Spongebob & friends hoor na een lange dag.
Neen, ik word er niet blij van maar ik deal ermee.
Dit is mijn lichaam en mijn zenuwstelsel. En het is aan mij om daar bewust mee om te gaan. Zeker in de buurt van kinderen, die daar wel eens -onbewust- een aanslag op kunnen plegen, hoe graag ik ze ook zie.
Overigens heb ik me al dikwijls de bedenking gemaakt dat het hele label hooggevoeligheid bullshit is.
Eigenlijk is mijn systeem heel normaal. Er gebeurt gewoon teveel rondom.
Zoveel dat mijn systeem het soms niet krijgt verwerkt en alles één grote tsunami van zintuiglijke prikkels wordt.
Dat ik dan soms wil wenen of gillen of koppen wil inslaan.
Dat ik mezelf dan met moeite onder controle houd.
Zeg nu zelf, als je dat allemaal hoort van een volwassen individu, vind je het dan nog steeds vreemd dat je baby ’s avonds huiluurtjes heeft? Dat je kleuter onverklaarbare woede-uitbarstingen heeft? Of je partner een cave nodig heeft om zich in terug te trekken?
En ja, de kans is groot dat het anders was geweest als mijn zenuwsysteem als kind minder had geïncasseerd. Als een gevoelig zenuwstelsel al niet in mijn bloedlijn hadden gezeten. Of misschien zelfs als ik niet én single mama én ondernemer én leerkracht zou zijn geweest.
Maar ook dat zouden slechts excuses zijn die geen zoden aan de dijk zouden zetten.
Het is wat het is dus ik deal ermee.
Ik leer accepteren dat de gele kaart voor een ander bij mij doorgaans rood betekent.
Dat ik mijn behoeften moet uitspreken omdat niemand anders mijn grenzen voelt.
Dat de momenten van rust en herstel minstens zoveel aandacht vereisen als de rest.
En ik leer dankbaar zijn voor de lichtkant ervan.
Dat ik net daarom een kamer mensen in een oogopslag kan ‘lezen’.
Dat ik vaak al weet wat er speelt zonder dat het woorden kreeg.
Dat net dat aspect van mij een betere coach, trainer en leerkracht maakt.
Deze blog dus voor alle ‘voelers’ out there, groot en klein: ‘I feel you’ en ik pleit voor het installeren van een nationale prikkelvrije dag.
Laten we in afwachting alvast goed zorg dragen voor onszelf en voor elkaar, tussen alle prikkels heen.